Na drugie imię mam rozczarowana sobą

Wpis sprzed paru tygodni (bo dzięki Bogu skończyłam już szkołę!), ale wciąż aktualny.

xxx

W poniedziałek wstałam rano mimo tego, że zajęcia w szkole zaczynały się dopiero przed 10. Przepisałam zaległy temat z historii, zjadłam super śniadanie, przygotowałam papu do szkoły. Pudełko z chlebkiem bananowym, pojemniczek z serkiem wiejskim z owocami i lunchbox z ryżem (drugim, bo pierwszy przypadkowo gotowałam 1,5h.. Garnek dało się uratować!), sosem pomidorowym i tuńczykiem dla mnie i chłopaka. Wzięłam prysznic, zrobiłam makijaż, co rzadko się zdarza; nałożyłam spódniczkę, w której mam super tyłek i wyszłam do szkoły. Zwolniłam się z dwóch ostatnich lekcji żeby zdążyć na korepetycje, bo przecież zaraz matura. Po drodze zaleciałam zmienić spódniczkę na spodnie i wziąć torbę ze zbiorem zadań. Półtora godziny zajęć, podczas którym zrozumiałam znienawidzone zagadnienie i nawet je polubiłam! Wróciłam na autobus powrotny. Byłam strasznie zadowolona. Uwielbiam życie w biegu, wszystko zaplanowane co do minuty. To mi sprawia przyjemność. Od razu zorganizowałam resztę dnia. 

Niespodzianka! 

Ból głowy i 2 godziny drzemki. 

Tyle z produktywnego dnia, ale spokojnie, jutro będzie lepiej. 

Wtorek. 

Nie dałam rady wstać o szóstej jak zwykle, zwlekłam się dopiero 45 minut później po kawę i wróciłam do łóżka. Pierwsze słowa jakie usłyszał mój chłopak po przebudzeniu to płaczliwe 'nie dotykaj mnie', bo pacnął mnie pieszczotliwie w nos. Jestem wspaniała, prawda? Potem widziałam, że jest zły i się rozpłakałam. Jak małe dziecko. Kolejny dzień i kolejny znowu zmarnowany na starcie. Co mam odpowiedzieć na 'co się dzieje?', skoro to nic nowego? Stres, niepewność, poczucie beznadziejności. Znów nie poszłam do szkoły, ominęłam kartkówkę i sprawdzian, na które się nie uczyłam. I nic.

Pisząc to pije ohydne piwo owocowe, oglądam odcinek 'Grey's anatomy' i myślę. Myślę, myślę, myślę. Macie tak czasem, że chcecie być taką osobą, która robi to, to, chodzi tu, tu i jeszcze w międzyczasie wpada na to i tamto? Staracie się, a później rzeczywistość i tak jest inna. Rozczarowująca. 

Poczucie, że nie jesteśmy tym, kim byśmy chcieli być to naprawdę koszmar. 

Wchodzę na instagrama i widzę, że panna X przed pracą poszła na siłownie, po obiedzie na basen, zrobiła 500 zadań z hiper-super-mega-trudnej dziedziny nauki i jeszcze ma czas na imprezę. I myślę sobie : Kurwa, chce taka być!

Chciałabym być w przyszłości matką, która wstaje wcześniej, żeby zrobić naleśniki dla męża i dzieci. W szpilkach i ołówkowej spódnicy, po pracy odebrać dzieci ze szkoły i jeszcze najlepiej do końca dnia bawić się z nimi. Przygotowywać pełnowartościowe posiłki. Moje marzenia i oczekiwania potęguje fakt, że wszędzie w mediach widzę takie kobiety! Silne, pewne siebie, seksowne, zabiegane ale zadbane.

 Niby tworzą je ludzie, ale dlaczego w tych ludziach nie ma chwili na słabość ani miejsca na porażkę?

Ciężko jest nie zatracić się w tym całym świecie. Nie wiem jak wy, ale ja czuję, że jestem sobą, ale nie do końca sobą. Popaprane, co nie? Chce być taka, a jestem inna. I wiecie co?

N

I

C

Nic na to nie poradzę. To chyba walka z wiatrakami. Możemy robić dobre kroczki w kierunku naszego celu, ale wyobrażacie sobie biegać takimi kroczkami? Gleba murowana. Zniechęcimy się do dalszej drogi, rozwyjemy jak małe dziecko (chyba, że tylko ja jestem taką zasmarkaną beksą). A może osoba, którą chcemy być w rzeczywistości nie ma z nami nic wspólnego? Tylko czas pokaże. Obserwujmy siebie i swoje reakcje. Tylko spokój nas uratuje.

Jestem silna i pewna siebie, ale jestem też zagubiona i przerażona.

I to właśnie ja.

A ty kim jesteś?