Kozłowanie piłką lekarską na plaży, czyli wszystko jest możliwe

Po prostu to zrób.

Limity nie istnieją.

Wszystko jest możliwe.

Jeśli czegoś naprawdę chcesz to się uda.

Wystarczy chcieć.

A twój dzień zaczyna się od picia młodego jęczmienia i koktajlu z jarmużu, nie jesteś w ogóle zmęczona, żadne bóle czy złe humorki nie istnieją i w ogóle wszystko układa się po Twojej myśli.

Co? Jak to nie?

Ale wystarczy chcieć żeby tak było i tak będzie!

I to jest właśnie coachingowe pierdolenie. 

Ale i tak moim ulubionym tekstem jest 'Jakbyś ruszył dupę to już dawno byś to miał'.

Brzmi znajomo?

W XXI wieku psychologowie są ogólnodostępni, co jest wspaniałe - ich pomoc okazuję się nieraz niezbędna. Ale cóż to za dziwne zjawisko, że teraz co druga osoba jest coachem albo 'terapeutą'? Jeszcze dwa lata temu marzyłam, żeby zostać właśnie taką osobą. Wiecznie pozytywną, zabieganą i wierzącą w możliwości świata. Myślę, że przez pewien czas nawet mi się to udawało, ale nie wiem, czy byłam wtedy sobą. Pamiętam jedno - każda porażka bolała. Bo przecież mogę, nie starałam się wystarczająco mocno.. 

Rozczarowanie sobą i presja społeczeństwa to niebezpieczna mieszanka.

Ludzie są różni i zdaję sobie z tego sprawę, ale dla mnie to tylko czcze gadanie. Owszem, odpowiednio sformułowane zdania tego typu dają kopa, ale tylko do pierwszej porażki.

Z takim podejściem to weźcie piłkę lekarską i idźcie kozłować nią po plaży, bo przecież wszystko jest możliwe. Albo przelećmy się samolotem ze zdiagnozowaną zakrzepicą albo zatorowością płucną. Damy radę, przecież chcemy!

Chcę wielu rzeczy. Chciałam nauczyć się dwóch przedmiotów w rok, chodzić na siłownię, zrobić prawko i wychodzić co tydzień ze znajomymi. 

NAPRAWDĘ CHCIAŁAM.

Nadrobiłam jeden przedmiot, na siłce wytrzymałam miesiąc (minuta ciszy dla moich stu sześćdziesięciu złotych), prawo jazdy idzie mi jak po grudzie, bo oczywiście nie umiałam wybrać dobrej szkoły, a ze znajomymi widzę się w szkole. Ale naprawdę chciałam być idealna i niezastąpiona.

Czyżbym nie chciała i nie starała się wystarczająco mocno?

W mój dzień wpisana jest obowiązkowa drzemka i dawka tabletek przeciwbólowych. 

Fakt - nie umiałam zorganizować dnia tak, aby mieć czas na wszystko. 

Bzdura - stało się tak przez brak moich chęci.

Wsparcie słowne jest bardzo ważne, ale trzeba uważać na jedno - aby się w tym wszystkim nie zatracić. Kopniak w dupsko jest częściej bardzie skuteczny niż jakiekolwiek 'dasz radę!'.

Czym dla Was jest takie coachingowe pierdolenie?

Co wolicie zamiast niego!

Buziaki! x