Pięć największych rozczarowań dorosłością

Idąc do liceum byłam zmuszona się przeprowadzić i zacząć żyć bez mamusi obok. Oczywiście jeżdżę do domu rodzinnego co weekend, ale te 5 dni w tygodniu spędzam z dala od familii. W tym roku będę miała 19 lat i zgaduję, że o koszmarach dorosłości wiem dopiero odrobinę, ale to zdecydowanie wystarczy. Przedstawiam Wam listę rzeczy, które mnie najbardziej rozczarowały.

1. NIE BUDZĘ SIĘ CODZIENNIE PEŁNA ENERGII Z DOBRYM HUMOREM

Poważnie, tym chyba byłam najbardziej rozczarowana. Czasami irytowałam się zachowaniem swojej mamy, bo jak to ona może mieć zły dzień? Jeszcze nie daj Boże wtedy, kiedy ja mam zły dzień, to już był początek III wojny światowej. Nie zrozumcie mnie źle, nie oczekiwałam od dorosłych pierdzenia optymizmem i w ogóle, ale jakoś wydawało mi się to.. Oczywiste? Że są jak jakieś motorki, które się nakręca rano, żeby zasuwały w ciągu dnia i wieczorem mogły odpocząć. Odkąd sama muszę prać, sprzątać i gotować, a do tego biegać na kursy, korepetycje i zakupy oraz uczyć się chodzę zła jak osa. Budzę się tak cholernie zmęczona, że dzień potrafię zacząć od soczystego 'kurwa' w akompaniamencie rozlewanej kawy. Przecież miało być tak pięknie, energicznie i pozytywnie! Cóż, może jak się dorobię własnych dzieci to tak właśnie będzie?

Wtedy już nie będę miała wyjścia.

2. ŻYCIE KOSZTUJE

Pamiętam, że kiedy się wprowadzałam do mieszkania, mama dała mi 500 złotych na pierwszy tydzień. Spojrzałam na nią jak na idiotkę, bo kurcze, za tyle to przeżyję na spokojnie miesiąc! Mama się tylko uśmiechnęła i powiedziała, że pogadamy za tydzień.

Podsumowanie?

Spożywcze 250zł, zaczynając od mleka na mąkach i kaszach kończąc, w aptece 120zł i 130 zł w kosmetycznym.

Myślałam, że się zesram.

Wiedziałam, że muszę kupić wszystko, co niezbędne i co starczy mi na najbliższe miesiące, ale naprawdę opadła mi kopara. Zastanawiałam się, jak rodzice wyrabiają się finansowo przy takich wydatkach, skoro ja na jedną osobę wydałam 5 stów, a moja rodzina liczy pięć osób. Aż rozbolała mnie głowa.

3. ROBIENIE TEGO, CO SIĘ KOCHA NIE ZAWSZE JEST OPŁACALNE

Do liceum poszłam z piękną myślą, że zostanę przedszkolanką, bo wydawało mi się wtedy, że naprawdę to jest dla mnie. Teraz marzę o chirurgii, ale to zupełnie inna historia. Byłam pełna zapału do nauki i tak dalej, a tu niespodzianka. Nauczyciele byli tymi, którzy zaczęli podcinać mi skrzydła.

Chyba zwariowałaś, skończysz na bezrobociu.

Nie opłaca się.

5 lat w dupę.

MYŚLAŁAM, ŻE STAĆ CIĘ NA WIĘCEJ.

Ale za to chwilę później usłyszałam piękną przemowę o walce o marzenia i robieniu tego, co się kocha. Osmarkałam się ze śmiechu. Co gorsze, okazało się, że mieli rację. Dopiero w liceum sprawdziłam 'realia', warunki, płace i miejsca na staż. I w moim mieście dodatkowo podobno jest gówniana uczelnia. No wspaniale. Zabolało mnie to, bo to chyba było coś na rodzaj wypadnięcia z kołyski. Moja dziecięca, piękna bańka wypełniona marzeniami prysnęła.

Ale jedno pozostało bez zmian - perspektywa 6 lat studiów medycznych i tak przyprawia mnie o mdłości mimo tego, ze marzę o nich jak o niczym innym.

4. DOBA MA TYLKO 24 GODZINY

Wydrukowałam sobie piękny planner z rozpisanymi codziennymi zadaniami. Połowy oczywiście nawet nie zaczynałam, bo najzwyczajniej nie miałam na to czasu. Żeby to były jeszcze jakieś ekstremalne rzeczy.. A tu domowe sprawy - odkurzyć, wyprać, wyprasować, umyć okna.. Jeszcze najlepiej iść na angielski, salsę i do kina. A to wszystko po 16, bo dopiero wtedy kończę lekcji.

Och, i w sumie jeszcze nauka.

Jeśli mam być szczera to przyznam, że dosłownie rok zajęło mi wypracowanie takiego systemu, który pasował do moich sił. Teraz wiem, że w niedzielę zrobię 3 prania, ale za to w poniedziałek poprasuję i z ubraniami będę miała spokój do końca tygodnia. Moje plannery wyglądają o wiele ładniej z mniejszą ilością zadań, ale za to z wszystkimi wykonanymi!

5. NIE MA TABLETEK NA WSZYSTKO

W dzieciństwie wszystko było takie bajeczne proste. Na ból głowy biała tabletka, na brzuszkowe problemy czarna, duża na chore gardło i czerwona na przeziębienie.

To teraz chciałabym coś na migrenę, chroniczne zmęczenie i zły humor.

Coś, co nie jest czekoladą albo alkoholem.

Mama mnie nie ostrzegała przed takimi cudami. A to chyba po prostu życie. W każdym razie chciałabym czasami wypić jakąś magiczną herbatkę albo witaminkę C i mieć wszystko z głowy.

PODSUMOWANIE

Dorosłość jest do bani.

Czym wy się najbardziej rozczarowaliście?